Św. German i Św. Genowefa

Żywoty galijskie

• Wyślij do znajomego

  

  Żywoty galijskie

  Święty German i św. Genowefa żyli w okresie dynamicznych zmian w sytuacji politycznej Galii północnej i Brytanii, a także w życiu codziennym ich mieszkańców. Nastąpiło załamanie władzy dworu cesarskiego i jego lokalnych przedstawicieli. Doszło do bezprecedensowych najazdów plemion barbarzyńskich, z których jedne przeszły przez Galię zbierając obfite łupy, inne zdecydowały się w niej osiedlić. W tym zamęcie politycznym władzy cesarskiej przeciwstawiali się wciąż nowi uzurpatorzy. Wszystko to w znacznym stopniu wpłynęło na światopogląd warstw najbogatszych, których przedstawiciele dotychczas wciąż jeszcze hołdowali romanitas, zarówno jeśli chodzi o upodobania kulturalne, model kariery, jak i ideał życia. Te właśnie lęki, poglądy i postawy owych ludzi najlepiej odzwierciedla literatura epoki, której byli twórcami. Prezentowane tu czytelnikowi dwa Żywoty są najlepszym źródłem informacji na temat wspomnianych przemian w Galii północnej i Brytanii w V w., a sami święci German i Genowefa często odgrywali w tych wydarzeniach ważną rolę; nie bez powodu oboje zostali patronami Francji.

  Osłabienie władzy cesarskiej znalazło odbicie w zmianie modelu kariery wybieranej przez arystokratów oraz zawężeniu pola działania możnych do ich regionu. Widać to np. w retoryce galijskich pisarzy, którzy przyrównują do Rzymu Lyon albo Arles. Sydoniusz Apollinaris z pewną retoryczną przesadą mówi o tym, że w 455 r. tysiąc Galów odmówiło sprawowania cesarskich urzędów. Święty German umierając w Rawennie, stawia tylko jeden wymóg dotyczący pochówku – niech jego ciało spocznie w Auxerre, co jest jasnym symbolem tej zmiany mentalności. Szlachetnie urodzeni mieszkańcy Galii rzadziej, niż miało to miejsce we wcześniejszych czasach, podejmują podróże na dwór cesarski, rzadziej też wykazują ambicje sprawowania wysokich dworskich urzędów.

  Kult św. Germana rozpoczął się w dniu jego śmierci, kiedy to dostojnicy kościelni, cesarscy i sama Galla Placydia rywalizowali o ubrania i przedmioty, które po sobie pozostawił. Dynastia Karolingów otoczyła biskupa z Auxerre szczególną czcią. W roku 859 przeniesiono jego ciało do nowej, spektakularnie zdobionej krypty. Było to dzieło zlecone przez Karola II Łysego.

  Kult Genowefy, bogaty w rytuały, datuje się od połowy VI w. Utrzymał się w Paryżu i pełnił bardzo ważną rolę przez piętnaście stuleci. Hagiograf sugeruje, że to Chlodwig rozpoczął budowę bazyliki Świętych Apostołów w miejscu, w którym spoczęło ciało Genowefy, a ukończyła ją po śmierci męża królowa Klotylda. W okresie późniejszym pod wpływem rozgłosu, jaki zyskała Joanna d’Arc, w wyobraźni Francuzów te dwie postacie zaczęły zlewać się w jedną. Kult Genowefy ożywał zwłaszcza w chwilach, gdy zagrożona była stolica, a sukcesy obrońców przypisywano właśnie jej wstawiennictwu.

  Odbiorca: :

  Nazwa Twojego znajomego ^* :

  Adres e-mail Twojego znajomego ^* :

  ^* Pola wymagane

  Wyślij   lub  Anuluj

Napisz recenzje

Żywoty galijskie

Święty German i św. Genowefa żyli w okresie dynamicznych zmian w sytuacji politycznej Galii północnej i Brytanii, a także w życiu codziennym ich mieszkańców. Nastąpiło załamanie władzy dworu cesarskiego i jego lokalnych przedstawicieli. Doszło do bezprecedensowych najazdów plemion barbarzyńskich, z których jedne przeszły przez Galię zbierając obfite łupy, inne zdecydowały się w niej osiedlić. W tym zamęcie politycznym władzy cesarskiej przeciwstawiali się wciąż nowi uzurpatorzy. Wszystko to w znacznym stopniu wpłynęło na światopogląd warstw najbogatszych, których przedstawiciele dotychczas wciąż jeszcze hołdowali romanitas, zarówno jeśli chodzi o upodobania kulturalne, model kariery, jak i ideał życia. Te właśnie lęki, poglądy i postawy owych ludzi najlepiej odzwierciedla literatura epoki, której byli twórcami. Prezentowane tu czytelnikowi dwa Żywoty są najlepszym źródłem informacji na temat wspomnianych przemian w Galii północnej i Brytanii w V w., a sami święci German i Genowefa często odgrywali w tych wydarzeniach ważną rolę; nie bez powodu oboje zostali patronami Francji.

Osłabienie władzy cesarskiej znalazło odbicie w zmianie modelu kariery wybieranej przez arystokratów oraz zawężeniu pola działania możnych do ich regionu. Widać to np. w retoryce galijskich pisarzy, którzy przyrównują do Rzymu Lyon albo Arles. Sydoniusz Apollinaris z pewną retoryczną przesadą mówi o tym, że w 455 r. tysiąc Galów odmówiło sprawowania cesarskich urzędów. Święty German umierając w Rawennie, stawia tylko jeden wymóg dotyczący pochówku – niech jego ciało spocznie w Auxerre, co jest jasnym symbolem tej zmiany mentalności. Szlachetnie urodzeni mieszkańcy Galii rzadziej, niż miało to miejsce we wcześniejszych czasach, podejmują podróże na dwór cesarski, rzadziej też wykazują ambicje sprawowania wysokich dworskich urzędów.

Kult św. Germana rozpoczął się w dniu jego śmierci, kiedy to dostojnicy kościelni, cesarscy i sama Galla Placydia rywalizowali o ubrania i przedmioty, które po sobie pozostawił. Dynastia Karolingów otoczyła biskupa z Auxerre szczególną czcią. W roku 859 przeniesiono jego ciało do nowej, spektakularnie zdobionej krypty. Było to dzieło zlecone przez Karola II Łysego.

Kult Genowefy, bogaty w rytuały, datuje się od połowy VI w. Utrzymał się w Paryżu i pełnił bardzo ważną rolę przez piętnaście stuleci. Hagiograf sugeruje, że to Chlodwig rozpoczął budowę bazyliki Świętych Apostołów w miejscu, w którym spoczęło ciało Genowefy, a ukończyła ją po śmierci męża królowa Klotylda. W okresie późniejszym pod wpływem rozgłosu, jaki zyskała Joanna d’Arc, w wyobraźni Francuzów te dwie postacie zaczęły zlewać się w jedną. Kult Genowefy ożywał zwłaszcza w chwilach, gdy zagrożona była stolica, a sukcesy obrońców przypisywano właśnie jej wstawiennictwu.

• Ocena:

Tytuł: ^* Komentarz: ^* Twoje imie: ^*

^* Wymagane pola

Wyślij   lub  Anuluj