Bł. Paweł Giustiniani

Pisma, tom 1

• Wyślij do znajomego

  

  Pisma, tom 1

  Jeśli dzisiejszy świat chce zyskać zbawienie, powinien na nowo odnaleźć Pokarm, który żywi i którym nigdy nie jest się nasyconym; który „jest zawsze spożywany i który nigdy się nie kończy”, ponieważ nasycenie jest zawsze poza nami – to nieskończony Świat Poza Nami. A jednak wydaje się, że tak wiele współczesnych mężczyzn i kobiet nie dostrzega już tej obiektywnej, życiowej potrzeby i uważają, że chcą odrzucić ten Pokarm, „podobni [...] do dziecka/które umiera z głodu, a jednak odtrąca pierś mamki”. Ale pod tą pozorną wrogością, czy też – gorzej – obojętnością, ukrywa się podświadome pragnienie, które może być rozbudzone, wydobyte na światło dzienne i zaspokojone.

  Publikowanie we współczesnej nam epoce, choćby w przystępnej postaci, wyboru pism eremity tak przejrzystego i doskonałego, jakim był bł. Paweł (1476–1528), to świadome wyzwanie rzucone światu z ufnością i w nadziei, która nie zawodzi; w „szaleństwie” człowieka, który wie, że głupstwo u Boga jest mądrzejsze od zwodniczej mądrości ludzi.

  Ten, kto wśród współczesnego zamętu szuka drogi, żeby wrócić do swojej izdebki, bez czego nie można spotkać żywej Prawdy, podejmie to wyzwanie. Erem może stanowić konkretną metaforę dla tak wielu spośród nas, którzy na pustkowiu teraźniejszości chcieliby zyskać pomoc, żeby żyć w „wewnętrznym klasztorze” przesyconym pragnieniem Boga. Dla innych, bez wątpienia mniej licznych, ale „powołanych” w szczególny sposób, teksty zawarte w tej książce mogą służyć jako przewodnik do tego, by w dosłowny sposób znaleźć drogę do eremu: „O beata solitudo, o sola beatitudo!”.

  Ponad sześćdziesiąt lat temu, pisząc wprowadzenie do editio princeps, jak dotychczas jedynej, Secretum meum mihi, najbardziej mistycznego dzieła bł. Pawła, A. Stolz musiał stwierdzić: „To prawda, bł. Paweł Giustiniani nie jest jeszcze zbyt znanym pisarzem ascetycznym; jest tak jednak wyłącznie na skutek tego, iż jego teksty w dużej mierze pozostają do tej pory niewydane”.

  Od tego czasu jednak zrobiono wiele, żeby umożliwić lepsze poznanie tego wielkiego weneckiego mistrza duchowego, odnowiciela kamedulskiego eremityzmu.

  W niniejszej książce znajdują się najważniejsze teksty bł. Pawła, oddane w współczesnym i przystępnym języku, którymi niemal od pięciuset lat żywi się tradycja eremicka, która za wzorem bł. Pawła podąża za przykładem św. Romualda i św. Benedykta. Oby każdy, kto po nie sięgnie i z miłością skłoni nad nimi głowę, mógł w ciszy eremu własnej duszy usłyszeć „the still unspeaking and unspoken Word” – „słowo jeszcze niemówiące i niewymówione” / Matteo Cryptoferritis

  Odbiorca: :

  Nazwa Twojego znajomego ^* :

  Adres e-mail Twojego znajomego ^* :

  ^* Pola wymagane

  Wyślij   lub  Anuluj

Ten, kto złożył profesję życia eremickiego, ma dokładać starań, by zachować zawsze i pod każdym względem ubóstwo. Za ubogiego uważa się kogoś nie tylko dlatego, że nic nie posiada, ale przede wszystkim dlatego, że kocha święte i dobrowolne ubóstwo. Niechże więc profes unika pilnie wszystkiego, co choćby w części mogłoby naruszyć i złamać ślub ubóstwa.

Przede wszystkim niech niczego, absolutnie niczego nie posiada na własność. Niech nie uważa za swoją albo daną mu do wyłącznego użytku – na stałe lub na jakiś czas – jakiejkolwiek rzeczy, choćby małej i drobnej, nawet gdyby była dla niego bardzo użyteczna i konieczna.

Niech wie, że to, co mu dano do użytku zgodnie z oceną przełożonego, należy do wszystkich i to nie fikcyjnie lub że się przyjęło tak mówić, ale rzeczywiście i na mocy nienaruszalnej powagi Reguły.

Niech zawsze pamięta, że rzeczy, z których korzysta, czy jest to odzież, czy narzędzia pracy, powinien używać w taki sposób, aby z własnej inicjatywy nie wprowadzać w nich żadnych zmian co do ich postaci czy sposobu używania, ale, jak słusznie się tego wymaga w odniesieniu do przedmiotu wspólnej własności przekazanego do użytku osobistego, niech mnich dba o niego tak bardzo, jak to możliwe i zachowa w nienaruszonej formie.