Bł. Paweł Giustiniani

Pisma, tom 2

• Wyślij do znajomego

  

  Pisma, tom 2

  Od wielu lat możemy obserwować ukazywanie się licznych publikacji, które zawierają teksty, rozważania czy dzienniki założycieli i założycielek albo reformatorów i reformatorek zakonów.

  Przypominają one danemu zgromadzeniu przede wszystkim o relacjach ojcowsko-synowskich pomiędzy założycielem a tymi, którzy idą w jego ślady, a nawet przynoszą nowy rozkwit tych relacji. Naśladowcy, wznawiając teksty założyciela, starają się jeszcze raz zdefiniować samych siebie i szukać poprawy. Ponadto publikowanie źródeł ułatwia ponowne odczytanie tego, co obecnie nazywa się charyzmatem instytutu życia konsekrowanego, i nowe spojrzenie na to, w jaki sposób wcielane są w życie główne elementy jego duchowości. A jednym z efektów, bez wątpienia pożądanych, publikowania tych źródeł, jest umocnienie tożsamości danego zakonu oraz jego członków, którzy przeglądają się w tych tekstach niczym w zwierciadle.

  Wynikają stąd korzyści także dla świata zewnętrznego, a mianowicie dla badaczy życia religijnego i ogólnie historyków, którzy nie interesują się wprost relacją ojciec–dzieci, ale chcą przyjrzeć się bliżej, w jaki sposób ta relacja rozwijała się w przeszłości i nadal się rozwija w czasach obecnych. Wydawanie czy też wznawianie źródeł w istocie otwiera dostęp do tego, co jest materiałem podstawowym dla wszelkich badań i refleksji. Oznacza to, że nie tylko otrzymuje się możliwość pogłębienia swojej wiedzy, lepszego przyjrzenia się danemu zakonowi, lecz również stworzenia podstaw do pogłębienia historycznych informacji o danej osobie i o sprawach, w które była zaangażowana. Ponowna analiza, która jest konieczna przy powrocie do źródeł, ich ponowne odczytanie w oparciu o nowe perspektywy i doświadczenia czy nawet informacje, które można uzyskać w sposób pośredni, z innych współczesnych tekstów, stanowią podstawę dla dalszych głębszych badań, co jest cechą typową poznania historycznego, otwartego na nieskończoność. Źródło nie jest już materiałem, który chowa się w archiwum, ale ożywa poza nim, jest dostępne dla wszystkich, nowym czytelnikom jawi się w zupełnie nieoczekiwanej postaci.

  Wartość edycji źródłowych staje się większa, kiedy są one przygotowywane zgodnie z nowoczesnymi kryteriami wydań krytycznych, które dążą do tego, by przestawić myśl ich autorów w sposób jak najbardziej zgodny z prawdą.

  Otóż te elementy – relację ojciec–synowie, możliwość dalszego pogłębiania wiedzy, wartość wydania krytycznego – można odnaleźć w tomie Rozważania o modlitwie i o miłości Boga, wydawanym teraz na nowo w serii, która w zamyśle ma zebrać wszystkie teksty bł. Pawła Giustinianiego, założyciela Kongregacji Eremitów Kamedułów Góry Koronnej. Ponadto niniejszy tom umożliwia refleksję na temat tego, w jaki sposób można przeżyć i urzeczywistnić doświadczenie duchowe, opierając się dokładnie na wskazówkach bł. Pawła.

  W istocie ten tom, oprócz dwóch krótkich traktatów o modlitwie, zawiera Myśli codzienne o miłości Boga, które przedstawiają bardzo krótki okres w życiu Giustinianiego, w praktyce zaledwie sześć miesięcy roku 1506. Giustiniani uważał, wychodząc od koncepcji woluntarystycznej pragnienia, by myśleć o miłości Boga, że do tego, by ono rodziło się i było podsycane w sercu, potrzebna jest pomoc w postaci spisywania myśli o miłości względem Boga, ale sam musiał stwierdzić trudność, a czasem nawet jałowość, takiego sposobu postępowania, uwarunkowanego życiem codziennym i zmęczeniem, które nieuchronnie gromadzą się w ciągu dnia. Skutkiem tego jego duchowy dziennik przekazuje również proces rozwoju życia duchowego i osiągania oświecenia.

  Odbiorca: :

  Nazwa Twojego znajomego ^* :

  Adres e-mail Twojego znajomego ^* :

  ^* Pola wymagane

  Wyślij   lub  Anuluj

Myślenie o miłości Bożej i zapisywanie myśli niczemu nie służy. Nie należy myśleć, ale kochać. Kiedy ktoś o czymś myśli, wydaje mi się, że nie czyni tego w konkrecie; natomiast kiedy działa, wówczas nie mówi się już, że myśli o określonej rzeczy – wykonuje ją i to wszystko.

Rzeczywiste wykonanie jakiejś rzeczy jest odmienne od samego myślenia o niej. Teraz więc nie należy już więcej myśleć, ale pisać. Jeśli powiedziałbym, że kocham Boga, byłbym kłamcą, ponieważ w żaden sposób nie wypełniam dzieł miłości.

Pragnę kochać, dusza moja omdlewa tęskniąc za  miłością Bożą. Dlaczego więc nie kocham? Kto będzie mógł mi powiedzieć? Miłość to akt woli. Pragnę kochać: ten akt spełnia się wewnątrz, tam gdzie to, co zewnętrzne, nie może stanąć na przeszkodzie.