Marcel Pacaut

Dzieje Cluny

• Wyślij do znajomego

  

  Dzieje Cluny

  Obecnie natomiast z wielką radością oddajemy w ręce Czytelników tom kolejny, tym razem o charakterze syntezy, pióra wybitnego francuskiego badacza Marcela Pacaut, którego sylwetkę przedstawia w przedmowie do polskiego wydania jego uczennica, Denyse Riche. Autor w sposób niezwykle przystępny przedstawia panoramę dziejów Cluny od jego założenia w początku X wieku aż do kasaty u schyłku wieku XVIII. Trzeba podkreślić, że jest to w zasadzie jedyna współczesna monografia kompleksowo ujmująca ośmiowiekową kluniacką historię.

  Praca nad obszernym tekstem nie była łatwa. Choć autor pisze w konwencji popularno-naukowej, nie stosując aparatu naukowego, to jednak używa szeregu terminów oraz przytacza szereg imion postaci i nazw własnych, które nie tylko że nie mają polskich odpowiedników, lecz są dla polskiego Czytelnika zupełnie nieznane. Starając się zachować styl autora, tylko w nielicznych wypadkach dodano wyjaśniające przypisy, zaś krótkie uzupełnienia dokonane w tekście podano w nawiasach kwadratowych. Rozszerzono natomiast bibliografię zarówno o te pozycje, które ukazały się już po wydaniu książki Pacauta, jak i te, które nie zostały przez niego zamieszczone, a które mogą być pomocne dla zainteresowanych kluniacką historią i kulturą. Osobno podano wydania źródeł i opracowań dostępnych w języku polskim. Wydanie niniejsze uzupełniono o dwa plany opactwa (z 1157 i 1600 roku) i rekonstrukcję autorstwa K. Conanta oraz uaktualnioną mapę klasztorów kluniackich w Europie. Ponadto dla zainteresowanych Czytelników dodano na końcu listę opatów Cluny.

  Nazwy miejscowości i klasztorów podano w brzmieniu oryginalnym, z wyjątkiem tych, które są powszechnie znane i już utrwalone w języku polskim. W przypadku imion zastosowano natomiast następujące zasady: spolszczono imiona papieży, władców (cesarzy, królów i książąt) oraz świętych; podobnie też imiona postaci his­torycznych z okresu średniowiecza, oddając przyimki ‘de’, ‘de la’, ‘von’ jako „z” i zachowując oryginalną formę przydawki odmiejscowej, używaną wówczas przez daną osobę/rodzinę jako określenie pochodzenia (Pons z Melgueil, Bertrand z Colombier). W okresie nowożytnym, tu od połowy XV wieku i początku panowania opata Jeana de Bourbon, przyjęto jako zasadę zachowanie oryginalnej pisowni imion i nazwisk (dlatego Claude de Guise czy Emmanuel-Théodose de La Tour d’Auvergne).

  Odbiorca: :

  Nazwa Twojego znajomego ^* :

  Adres e-mail Twojego znajomego ^* :

  ^* Pola wymagane

  Wyślij   lub  Anuluj

Dzięki liczebnej wspólnocie monastycznej i wszystkim swoim przeoratom zakon kluniacki w sposób szczególny jest obecny w Kościele i w świecie. Dzięki potędze i dynamice może on, zwłaszcza w X i XI wieku, wywierać niekwestionowany wpływ na wszystkich, którzy są z nim związani, i ostatecznie naznaczyć w niektórych dziedzinach historię Zachodu. Jednocześnie wypracowuje, wraz z odpowiednią konstrukcją ideologiczną, pewną specyficzną kulturę, którą nazywam cywilizacją kluniacką