Św. Cezary z Arles

Pisma monastyczne

• Wyślij do znajomego

  

  Pisma monastyczne

  Mowy do mnichów (233–238), List do mniszek, Reguła dla mniszek oraz Reguła dla mnichów stanowią całość spuścizny monastycznej św. Cezarego z Arles (470–543). W niniejszym tomie prezentujemy tłumaczenia wszystkich powyższych pism.

  Mowy do mnichów, pierwsze pisma monastyczne św. Cezarego, podają podstawowy zarys jego duchowej nauki, ściśle powiązanej z poprzedzającą ją tradycją Ojców. List do mniszek poświęcony jest problematyce czystości ewangelicznej, tradycyjnie uznawanej za centralną w monastycyzmie żeńskim.

  Reguły św. Cezarego są interesujące z uwagi na zawarty w nich program reformy życia mniszego monastycyzmu galijskiego, który w tym okresie przechodził od pierwszego spontanicznego etapu rozwoju do okresu wzrastającej instytucjonalizacji. Charakteryzują się one tym, że są bardziej obszerne i precyzyjne niż reguły je poprzedzające oraz tym, że wprowadzają nowe elementy do ówczesnego monastycyzmu, m.in. zawierają bardzo drobiazgowe wskazania dotyczące modlitwy chóralnej, ustalają zmienność dziennego planu życia zakonnego w zależności od pór roku, zamiast zaś poprzednio istniejących oddzielnych cel, wprowadzają wspólne dormitorium. Reguły św. Cezarego są świadkiem przemiany monastycyzmu, której skutki sięgają do czasów współczesnych.

  Odbiorca: :

  Nazwa Twojego znajomego ^* :

  Adres e-mail Twojego znajomego ^* :

  ^* Pola wymagane

  Wyślij   lub  Anuluj

Trzymajmy się więc nade wszystko pokory, bracia najmilsi, nie takiej jednak, która niekiedy bywa okazywana tylko na zewnątrz, lecz takiej, która tkwi w sumieniu. Są bowiem tacy, którzy w czasie spokojnym zwykli okazywać pokorę zarówno na ustach jak i w sercu, lecz jeśli, jak bywa, zerwie się burza udręki i zgorszenia, wtedy pycha, która kryła się w sercu z podniesionym karkiem i niepohamowanym językiem, otwierając usta daje znać o sobie. Dlaczego tak się stało, bracia? Ponieważ nie było fundamentu prawdziwej pokory, bo nie było pokory w sercu, choć ją wcześniej zapowiadało zewnętrzne zachowanie. Z obfitości bowiem serca usta mówią (Mt 12,34). Błądzisz próbując przywłaszczyć sobie to, czego nie chciałeś przyjąć, kiedy mogłeś. Serca nasze, bracia najmilsi, są jak naczynia, które w żaden sposób nie mogą pozostać próżne. Poznaje się bowiem, czym każdy jest napełniony: dobrem czy złem. I tak jak jest z jakimś naczyniem, gdy się je wstrząśnie, można zobaczyć, jakie jest w środku, tak jest i z każdym człowiekiem, gdy zostaje wstrząśnięty przez skarcenie albo przez jakieś trudności, jak to w życiu bywa, natychmiast okazuje się, czym jest napełniony, ponieważ, jak powiedziałem, z obfitości serca usta mówią (Mt 12,34).