Wczesne reguły monastyczne z Galii

• Wyślij do znajomego

  

  Wczesne reguły monastyczne z Galii

  Po­wsta­ły one w przedziale czasowym od ok. 400 do 530 r. Pierwsze z nich, tzn. Reguła Czterech Ojców (400–410 r.) i Druga Reguła Ojców (427 r.), zostały napisane jesz­cze w pierwot­nym spontanicznym okresie monas­ty­cyz­mu galijskiego, zaś pozos­tałe prezentowane tu re­gu­ły, Reguła Makarego (ok. 490 r.), Reguła Wschodnia (515–520 r.) i Trzecia Reguła Ojców (530 r.), powstały już w okresie monastycyzmu bardziej zinstytucjonalizo­wa­nego.

  Ta instytucjonalizacja była charakterystyczną ten­den­cją monas­tycyzmu gallo-rzymskiego w drugiej poło­wie V w. i na początku VI w. W 465 r. biskupi prowin­cji Tours zebrani w Vannes zadecydo­wali, że w przyszło­ści wszyscy mnisi, poza nielicznymi wyjątkami, pod­dani nad­zo­rowi hierarchii, będą należeli do klasztorów. W tym sa­mym czasie opaci Galii zaczęli zbierać się na sy­no­dach, w celu udoskonalenia i ujednolicenia instytu­cji oraz reguł monastycznych, jak również dla utrzyma­nia po­koju między poszczególnymi klaszto­rami. Niektóre za­pi­sy z tych zebrań weszły w skład Reguł Świę­tych Oj­ców (czy­li reguł, które tu prezentujemy). Chodzi za­pew­ne o ze­brania nadzwyczajne, które odbyły się w Pro­wan­sji albo w Galii Narbońskiej, tzn. na obszarze po­zo­sta­ją­cym pod kul­turowym wpływem Lerynu.

  Odbiorca: :

  Nazwa Twojego znajomego ^* :

  Adres e-mail Twojego znajomego ^* :

  ^* Pola wymagane

  Wyślij   lub  Anuluj

Miej w pamięci, że jesteś gościem w tym ciele, ja­kie ci na krótki czas wypożyczono. Lękając się prze­szkód, przy­gotuj sobie z wielką usilnością i pilnością go­spodę, gdzie wkrótce powędrujesz. Pomyśl zatem, że tu ca­ły świat przemija z niezmierną chyżością. Staraj się, sto­sow­nie do wezwania Pana „wchodzić przez ciasną bra­mę. Bo szeroka jest brama i przestronna ta droga, któ­ra pro­wadzi do śmierci”.

Głowę starodawnego węża, to jest początki myśli, pil­nie badaj. Zostaw wszystko, a cały trud włóż w to, że­byś spodobał się jednorodzonemu Chrystusowi. On ci zaw­sze pomaga. On cię powstrzymuje. On jako Ojciec naj­dobrotliwszy lituje się, strzeże i miłuje cię. Jeżeli tyl­ko możesz, zawsze rozmawiaj z Panem. Przez cały dzień ni­czego przed modlitwą nie stawiaj na pierwszym miej­scu. Szczególnie zaś staraj się przylgnąć do Boga w go­dzi­nach rannych i wieczornych.

Unikaj czczych rozmów, bądź prostolinijny i za­cho­waj powagę. „Postaw straż ustom swoim”, bo „człowiek ję­zyczny nie będzie miał powodzenia na ziemi”, a kiedy zwy­cięży cię gniew, otrząśnij się i natychmiast popraw się, żeby nie zawładnęła tobą zbytnia namiętność i żebyś od­łączony od Chrystusa nie runął w przepaść zgor­sze­nia. Z wielką usilnością poskramiaj swoje nawyki, nie wpro­wadzaj zamieszania w te, dzięki którym masz spo­kój, i które dążą do wypełnienia tego, co jest dla ciebie ko­nieczne. Nie bądź skory do wyrządzania krzywd i nie wy­puszczaj z ust słowa, gdy czujesz gorycz. Odczekaj chwi­leczkę, żebyś po zdrowym namyśle mógł z większą roz­tropnością postąpić. W ciszy i cierpliwości, i w a­tmo­sfe­rze modlitwy czyń to, co czynisz w prawdzie.