Życie mnisze (2)

Zastanówmy się nad niezwykłym określeniem, na jakie waży się nasz święty Ojciec Benedykt w 31 rozdziale Reguły, nazywając klasztor (nie sam kościół klasztorny!) „domem Bożym”. Słowa te padają w pięknym kontekście: „aby nikt nie był zasmucony w domu Bożym” (ut nemo conturbetur in domo Dei). Dzisiaj panuje niemal powszechna desakralizacja, i nawet u pobożnych ludzi można stwierdzić duży zanik poczucia sacrum – tego, co święte. Coraz częściej słychać takie powiedzenia: „Nie rozumiem liturgii! Po co to wszystko?” Na Zachodzie tak mocno dochodzi to do głosu, że w zakresie liturgii zaczęto robić nawet pewne ustępstwa, żeby się dopasować do modnej desakralizacji. Stąd różne ekstrawagancje w odprawianiu Mszy św.: przy zwykłym stole, z kapłanem w marynarce (dobrze, jeżeli stuła jest na niej), podawanie Eucharystii na siedząco przez stół, itp. Takie wybryki mają usankcjonować desakralizację. Otóż my mówimy z całą mocą, że nasza droga jest dokładnie przeciwna i że naszym zadaniem właśnie, zadaniem mnichów wiernych św. Benedyktowi, jest widzieć wszędzie sacrum, ten pierwiastek świętości, który się bierze z Boga trzykroć Świętego.

Jak rozumieć sacrum? Zbyt często z pojęciem świętości kojarzymy wartości tylko moralne. Tymczasem pierwsze znaczenie słowa „święty” w Piśmie Świętym, zastosowane do Boga, to tyle, co niewypowiedzianie transcendentny, przedziwnie obecny, a niepojęty do końca. Świętość Boga nadaje z kolei rzeczom, miejscom, osobom charakter wyłącznej Bożej własności. Po tej linii biblijnej pójdą nasze rozważania.