Joseph Patrich

Saba - przywódca monastycyzmu palestyńskiego, tom 2

• Wyślij do znajomego

  

  Saba - przywódca monastycyzmu palestyńskiego, tom 2

  Saba, podobnie jak Eutymiusz, podziwiał mnichów ze Sketis. Odwiedził Aleksandrię, ale nie mamy informacji, że jego pobyt tutaj przyczynił się do bliższego kontaktu z egipskim monastycyzmem. Podział w Kościele, jaki nastąpił po Soborze w Chalcedonie i czysto monoetniczny charakter monastycyzmu egipskiego, spowodował, że w 2. poł. V wieku osłabły więzy łączące zwolenników tego soboru z monastycyzmem egipskim. Ruch monastyczny w Egipcie od tego czasu nie był już dłużej punktem centralnym i przykładem dla mnichów i świeckich chrześcijan, tak jak miało to miejsce w IV wieku, kiedy do Egiptu przybywały tłumy z całego chrześcijańskiego świata. Z tych samych powodów ruch monastyczny w Syrii, także nie miał już dużego wpływu na Palestynę od 2. poł. V wieku, zwłaszcza że zmienił się charakter tego monastycyzmu: anachoretyzm ustępował miejsca cenobityzmowi. Ale właśnie związki cenobiów z Anatolii z przywódcami monastycyzmu palestyńskiego i języka greckiego, który przeważał w klasztorach w Palestynie, bardziej niż język syryjski, świadczą o większym wpływie cenobiów bazyliańskich, a nie syryjskich. Elementy tego systemu zostały wprowadzone przez Sabę w Wielkiej Laurze. Połączenie monastycyzmu Antoniego z Egiptu i Bazylego Wielkiego z Azji Mniejszej jest jedną z najbardziej znaczących cech palestyńskiego systemu monastycznego. Saba zaś był jednym z jego głównych architektów.

  Odbiorca: :

  Nazwa Twojego znajomego ^* :

  Adres e-mail Twojego znajomego ^* :

  ^* Pola wymagane

  Wyślij   lub  Anuluj

Saba po raz pierwszy został wysłany do Konstantynopola jesienią 511 roku przez patriarchę Eliasza, zmotywowanego chęcią utrzymania swego stanowiska. Saba trzykrotnie spotkał się z cesarzem Anastazjuszem w pałacu cesarskim. Podczas dwóch pierwszych spotkań przemawiał w obronie ortodoksji patriarchy, namawiając cesarza, aby nie stosował żadnych kar przeciwko Eliaszowi jako konsekwencji niepowodzenia synodu w Sydonie (cf. III). Po zakończeniu misji Saba pozostał w Konstantynopolu, podczas gdy inni członkowie delegacji powrócili do Palestyny. Prawdziwym powodem przedłużonego pobytu był bez wątpienia temat jego trzeciego spotkania z cesarzem, odnoszący się do finansów Kościoła w Palestynie. Saba prosił o odwołanie dodatkowego poboru (superflua discriptio), nałożonego na kościół Zmartwychwstania i innych posiadaczy majątków ziemskich w Jerozolimie przez urzędników skarbowych i poborców podatków w Palestynie (Festugière 1962b: 72–73, przyp. 139–140; Dan 1982: 406–407).