Nil z Ancyry

Pisma ascetyczne

• Wyślij do znajomego

  

  Pisma ascetyczne

  Nie dysponujemy dużą wiedzą biograficzną o Nilu z Ancyry († ok. 430). Związano z jego imieniem Ancyrę – dzisiejszą Ankarę, stolicę Turcji – dlatego że tam, w Galacji, spędził większość życia. W tym czasie Galacja pozostawała regionem dynamicznie rozwijającego się monastycyzmu. Był prawdopodobnie hegumenem klasztoru położonego poza miastem, powstałego na terenie dawnej świątyni rzymskiej poświęconej kultowi Augusta. Działając w monasterze zdobył spory autorytet. Możemy tak sądzić między innymi po bogatej korespondencji, którą prowadził nie tylko z duchownymi i mnichami, ale także z wysokimi urzędnikami cesarskiego dworu.

  Dał się poznać jako dojrzały przewodnik duchowy i autorytet moralny. Uporczywe podkreślanie wyższości stylu odosobnionego życia monastycznego nad jakąś jego miejską formą bierze się zapewne z jego osobistych doświadczeń i obserwacji. Sam praktykował tę pierwszą, a wobec drugiej był krytyczny dlatego, że zapewne w samej Ancyrze było dosyć takich mnichów, którzy w zgiełku miasta raczej upodobniali się do innych niż innych upodobniali do siebie.
  

  Odbiorca: :

  Nazwa Twojego znajomego ^* :

  Adres e-mail Twojego znajomego ^* :

  ^* Pola wymagane

  Wyślij   lub  Anuluj

W kształtowaniu się namiętności uczestniczy zatem cała struktura natury ludzkiej, to jest zarówno sfera afektywno-popędowa, jak i wolitywno-racjonalna. Organa naszej ludzkiej percepcji, kiedy zostaną pobudzone przez jakąś zewnętrzną materię, utrwalają w sobie jej obecność dzięki władzy pamięci i wyobraźni. Ma to miejsce wtedy, gdy człowiek chce podtrzymać obecność owej materii, a mówiąc konkretniej: jeśli na jakieś rzeczy patrzy i ciągle je rozważa. Powiada autor, że namiętności zwykle zniewalają myśli przez niestosowne rozmyślanie. Obecność tej materii zostaje dzięki temu jakby przedłużona. Nil często wskazuje na zjawisko odciskania w umyśle śladów tej materii. Pamięć i wyobraźnia posługuje się dwoma instrumentami utrwalania doznanych wrażeń – wspomnieniem i wyobrażeniem. Proces owego utrwalania ma charakter ciągły – nie jest z niego wyłączony nawet czas nocnego spoczynku, gdy dzienne doznania są dalej podtrzymywane przez senne wyobrażenia.