Zobacz większe
57,00 zł
Wydanie | Trzecie, 2007 |
Seria | Źródła Monastyczne |
ISBN | 9788373542105 |
Oprawa | Miękka |
Format | 125x195 |
Stron | 400 |
Brak | Tekst który się nie wyświetla i musi być na końcu, jeśli nie ma podtyułu |
W jednym ze swoich listów, napisanym w lipcu 593 roku, papież Grzegorz sam mówi o tym, jak przystąpił do tworzenia swego obszernego zbioru hagiograficznego, jakim są Dialogi. Ów list adresowany jest do biskupa Maksymina z Syrakuz, dawnego przeora klasztoru w Caelius, założonego dwadzieścia lat wcześniej przez samego Grzegorza, który żył w nim przez długie lata. Znajdujemy w nim następującą prośbę:
Bracia moi, żyjący w przyjaźni ze mną, wszelkimi sposobami mnie nakłaniają, bym pokrótce opisał pewne cuda Ojców, które, jak słyszeliśmy wydarzyły się w Italii. Do tego bardzo potrzebuję pomocy Waszej Miłości, byście mi krótko podali, co wam się przypomina, co się udało wam samym poznać. Pamiętam, żeś opowiadał coś o dostojnym opacie Nonnosusie, który według dostojnego Anastazego pochodził z Pentum, lecz zapomniałem, o co chodziło. Donieś mi proszę o tym pisemnie i napisz, jeśli wiesz coś innego. Prześlij te wiadomości szybko, jeśli sam nie możesz mi ich przywieźć.
To prawda, że wspomnienia papieża dotyczące Nonnosusa nie były zbyt ścisłe: ten wielki mnich z góry Sorakte nie był opatem, lecz tylko przeorem, co księga pierwsza Dialogów ujmie już poprawnie, wspominając obok niego jego sąsiada, opata Anastazego z Subpentoma. Podając te dokładniejsze dane, Grzegorz nie omieszka przytoczyć nazwiska swego informatora, Maksymiana z Syrakuz, z którym konsultował się w powyższym liście.
Dostrzegamy w nim na gorąco powstawanie i pochodzenie Dialogów. Powstały one w odpowiedzi na nieustanne prośby kapłanów i mnichów z najbliższego kręgu papieża i zostały zredagowane z głęboką troską o rzetelność, gdyż autor zadał sobie trud czerpania wiadomości od kompetentnych świadków.
Dzieło powstawało około roku – niektóre rozdziały pochodzą z 594 roku. Jeżeli mamy wierzyć Prologowi, to mówiąc dokładniej pewien diakon, Piotr, miał poprosić papieża, żeby przerwał pracę nad komentarzami do Pisma Świętego, aby opowiedzieć o cudach świętych Italii. Jednakże fikcja literacka jest dość wyraźna w tym wstępie, podobnie jak w pozostałej części rozmowy między Grzegorzem i jego partnerem. Rozmówca ów, prawdziwy czy też domniemany, jest postacią, którą dobrze znamy dzięki korespondencji papieża. W Przedmowie (2) papież mówi o tym, że od najwcześniejszej młodości jest on jego przyjacielem i towarzyszem studiów nad Świętym Słowem, a Listy pokazują nam subdiakona Piotra także w jego pracy na służbie Kościoła Rzymskiego, na kluczowych placówkach Sycylii i Kampanii, gdzie przebywał aż do owego lipca 593 roku, kiedy przybył do Rzymu i otrzymał święcenia diakonatu.
Dialogi
W jednym ze swoich listów, napisanym w lipcu 593 roku, papież Grzegorz sam mówi o tym, jak przystąpił do tworzenia swego obszernego zbioru hagiograficznego, jakim są Dialogi. Ów list adresowany jest do biskupa Maksymina z Syrakuz, dawnego przeora klasztoru w Caelius, założonego dwadzieścia lat wcześniej przez samego Grzegorza, który żył w nim przez długie lata. Znajdujemy w nim następującą prośbę:
Bracia moi, żyjący w przyjaźni ze mną, wszelkimi sposobami mnie nakłaniają, bym pokrótce opisał pewne cuda Ojców, które, jak słyszeliśmy wydarzyły się w Italii. Do tego bardzo potrzebuję pomocy Waszej Miłości, byście mi krótko podali, co wam się przypomina, co się udało wam samym poznać. Pamiętam, żeś opowiadał coś o dostojnym opacie Nonnosusie, który według dostojnego Anastazego pochodził z Pentum, lecz zapomniałem, o co chodziło. Donieś mi proszę o tym pisemnie i napisz, jeśli wiesz coś innego. Prześlij te wiadomości szybko, jeśli sam nie możesz mi ich przywieźć.
To prawda, że wspomnienia papieża dotyczące Nonnosusa nie były zbyt ścisłe: ten wielki mnich z góry Sorakte nie był opatem, lecz tylko przeorem, co księga pierwsza Dialogów ujmie już poprawnie, wspominając obok niego jego sąsiada, opata Anastazego z Subpentoma. Podając te dokładniejsze dane, Grzegorz nie omieszka przytoczyć nazwiska swego informatora, Maksymiana z Syrakuz, z którym konsultował się w powyższym liście.
Dostrzegamy w nim na gorąco powstawanie i pochodzenie Dialogów. Powstały one w odpowiedzi na nieustanne prośby kapłanów i mnichów z najbliższego kręgu papieża i zostały zredagowane z głęboką troską o rzetelność, gdyż autor zadał sobie trud czerpania wiadomości od kompetentnych świadków.
Dzieło powstawało około roku – niektóre rozdziały pochodzą z 594 roku. Jeżeli mamy wierzyć Prologowi, to mówiąc dokładniej pewien diakon, Piotr, miał poprosić papieża, żeby przerwał pracę nad komentarzami do Pisma Świętego, aby opowiedzieć o cudach świętych Italii. Jednakże fikcja literacka jest dość wyraźna w tym wstępie, podobnie jak w pozostałej części rozmowy między Grzegorzem i jego partnerem. Rozmówca ów, prawdziwy czy też domniemany, jest postacią, którą dobrze znamy dzięki korespondencji papieża. W Przedmowie (2) papież mówi o tym, że od najwcześniejszej młodości jest on jego przyjacielem i towarzyszem studiów nad Świętym Słowem, a Listy pokazują nam subdiakona Piotra także w jego pracy na służbie Kościoła Rzymskiego, na kluczowych placówkach Sycylii i Kampanii, gdzie przebywał aż do owego lipca 593 roku, kiedy przybył do Rzymu i otrzymał święcenia diakonatu.
Odbiorca: :
* Pola wymagane
lub Anuluj
Święty Grzegorz Wielki, papież, ur. ok. 540 r. W 574 r. porzucił życie świeckie i został mnichem. Założył kilka klasztorów. W 590 r., po śmierci papieża Pelagiusza II, został wybrany na jego następcę. W 596 r. wysłał misjonarzy do Anglii. Zmarł w 604 r. Był jednym z najbardziej znanych i poczytnych Ojców Kościoła na Zachodzie.