Tadeusz Kornaś

Schola Teatru Węgajty

• Wyślij do znajomego

  

  Schola Teatru Węgajty

  Książka zawiera 2 płyty CD z dramatem liturgicznym Ludus Passionis w oryginalnym wykonaniu Scholi Teatru Węgajty.
  
  Książka zestawia obok siebie trzy odrębne dziedziny, rzadko ze sobą na co dzień sąsiadujące: liturgię, teatr współczesny i kulturę alternatywną. Splata ze sobą awangardę i tradycję. Schola Teatru Węgajty realizuje od prawie dwudziestu lat we wnętrzach kościołów średniowieczne dramaty liturgiczne. Dramat ten, w którym upa-truje się początków nowożytnego europejskiego teatru, rozwijał się od mniej więcej X wieku w strukturze nabożeństw Kościoła rzymskokatolickiego, by w końcu zostać przez Sobór Trydencki (w XVI wieku) „wyrzucony” ze świą-tyń. Po wiekach Schola Teatru Węgajty spróbowała na powrót włączyć ten dramat w krąg celebracji kościelnych – czyli w jego naturalne miejsce.  Ale czy to jeszcze jest możliwe?

  By opisać i zanalizować spektakle Scholi autor książki prowadzi czy-telnika niezależnymi ścieżkami. Najpierw zadaje kilka podstawowych pytań: czym był teatr w rozumieniu Biblii i doktryny Kościoła katolickiego i czym jest liturgia? Następnie przedstawia dotychczasowe próby wykorzystywania struktur liturgcznych i inscenizowania dramatów liturgicznych w polskim teatrze dramatycznym, operowym i poszukującym (m. in. Schiller, Dejmek, Grotowski, Gardzienice). Przedstawia wreszcie krąg kultury alternatywnej, z której wyrosła Schola Teatru Węgajty.

  Najważniejszą partią książki jest opis i analiza inscenizowanych przez Scholę Teatru Węgajty dramatów liturgicznych. Przedstawione wcześniej za-gadnienia dopełniają się w tej części. Pozwala to dostrzec ogromny obszar poszukiwań i dążeń twórców Scholi, którzy starają się robić na wskroś współ-czesny teatr wywiedziony jednak z najstarszych tradycji.  

  Termin „dramat liturgiczny” powstał dopiero w XIX wieku. Opisuje różnorakie średniowieczne gatunki liturgiczno-teatralne – od kilkuminutowych, stricte liturgicznych dramatyzacji, po rozbudowane, trwające czasem kilka godzin dramaty.
  

  Dramat liturgiczny powstawał w oficjalnym języku liturgii Kościoła rzymskokatolickiego – łacińskim (choć zdarzały się wstawki w językach ludowych), był śpiewany (chorał był obowiązującą formą proklamacji Słowa w liturgii), wykonywał go kler (choć sporadycznie włączano i świeckich), prezentowany był w przestrzeni kościołów – i stanowił część liturgii (czasem nierozdzielnie z nią związany, czasem ten związek miał charakter bardziej luźny). Podstawowym wyróżnikiem gatunku był fakt, że dochodziło w nim do personifikowania postaci. Dramat liturgiczny rodził się w X wieku, czasy jego świetności przypadają na wiek XII i XIII, później zaczyna się stopniowy upadek, zaś definitywny koniec gatunku wiąże się z postanowieniami Soboru Trydenckiego.
  

  Odbiorca: :

  Nazwa Twojego znajomego ^* :

  Adres e-mail Twojego znajomego ^* :

  ^* Pola wymagane

  Wyślij   lub  Anuluj

Napisz recenzje

Schola Teatru Węgajty

Książka zawiera 2 płyty CD z dramatem liturgicznym Ludus Passionis w oryginalnym wykonaniu Scholi Teatru Węgajty.

Książka zestawia obok siebie trzy odrębne dziedziny, rzadko ze sobą na co dzień sąsiadujące: liturgię, teatr współczesny i kulturę alternatywną. Splata ze sobą awangardę i tradycję. Schola Teatru Węgajty realizuje od prawie dwudziestu lat we wnętrzach kościołów średniowieczne dramaty liturgiczne. Dramat ten, w którym upa-truje się początków nowożytnego europejskiego teatru, rozwijał się od mniej więcej X wieku w strukturze nabożeństw Kościoła rzymskokatolickiego, by w końcu zostać przez Sobór Trydencki (w XVI wieku) „wyrzucony” ze świą-tyń. Po wiekach Schola Teatru Węgajty spróbowała na powrót włączyć ten dramat w krąg celebracji kościelnych – czyli w jego naturalne miejsce.  Ale czy to jeszcze jest możliwe?

By opisać i zanalizować spektakle Scholi autor książki prowadzi czy-telnika niezależnymi ścieżkami. Najpierw zadaje kilka podstawowych pytań: czym był teatr w rozumieniu Biblii i doktryny Kościoła katolickiego i czym jest liturgia? Następnie przedstawia dotychczasowe próby wykorzystywania struktur liturgcznych i inscenizowania dramatów liturgicznych w polskim teatrze dramatycznym, operowym i poszukującym (m. in. Schiller, Dejmek, Grotowski, Gardzienice). Przedstawia wreszcie krąg kultury alternatywnej, z której wyrosła Schola Teatru Węgajty.

Najważniejszą partią książki jest opis i analiza inscenizowanych przez Scholę Teatru Węgajty dramatów liturgicznych. Przedstawione wcześniej za-gadnienia dopełniają się w tej części. Pozwala to dostrzec ogromny obszar poszukiwań i dążeń twórców Scholi, którzy starają się robić na wskroś współ-czesny teatr wywiedziony jednak z najstarszych tradycji.  

Termin „dramat liturgiczny” powstał dopiero w XIX wieku. Opisuje różnorakie średniowieczne gatunki liturgiczno-teatralne – od kilkuminutowych, stricte liturgicznych dramatyzacji, po rozbudowane, trwające czasem kilka godzin dramaty.

Dramat liturgiczny powstawał w oficjalnym języku liturgii Kościoła rzymskokatolickiego – łacińskim (choć zdarzały się wstawki w językach ludowych), był śpiewany (chorał był obowiązującą formą proklamacji Słowa w liturgii), wykonywał go kler (choć sporadycznie włączano i świeckich), prezentowany był w przestrzeni kościołów – i stanowił część liturgii (czasem nierozdzielnie z nią związany, czasem ten związek miał charakter bardziej luźny). Podstawowym wyróżnikiem gatunku był fakt, że dochodziło w nim do personifikowania postaci. Dramat liturgiczny rodził się w X wieku, czasy jego świetności przypadają na wiek XII i XIII, później zaczyna się stopniowy upadek, zaś definitywny koniec gatunku wiąże się z postanowieniami Soboru Trydenckiego.

• Ocena:

Tytuł: ^* Komentarz: ^* Twoje imie: ^*

^* Wymagane pola

Wyślij   lub  Anuluj