Bernard Sawicki OSB

Rekolekcje z opowiadaniami Sławomira Mrożka

• Wyślij do znajomego

  

  Rekolekcje z opowiadaniami Sławomira Mrożka

  Wszelki dialog duchowości z kulturą jest tyleż problematyczny, co konieczny. Coraz trudniejsze problemy, z którymi borykamy się w życiu domagają się nieustannego odświeżania duchowych formuł, którymi próbujemy ogarnąć i zrozumieć otaczający nas świat. Nic dziwnego, że często odczuwając bezradność w tym zakresie, usilnie szukamy sojuszników – i to nawet tam, gdzie może najmniej byśmy się tego spodziewali. W takim kluczu chcemy spojrzeć na opowiadania Sławomir Mrożka. Kuszą rozmaitością struktur i związanych z tym możliwości. Zarazem nie brakuje im też dosadności, chropowatości – a nawet i brutalności. Każdy ma prawo je interpretować. Takie podejście jest zarazem szansą i …pułapką. Konieczna jest tu ostrożność – ale i odwaga.

  Kiedy, kilka lat temu mając możność spotkać osobiście Sławomira Mrożka powiedziałem mu, że zaintrygowało mnie formalne i stylistyczne pokrewieństwo jego opowiadań z apoftegmatami Ojców Pustyni i wynikające stąd duchowe implikacje, nieco się zadumał i powiedział tylko jedno słowo: „Ciekawe”. Rzec można reakcja typowa dla raczej niewylewnego pisarza. Nie jest ona jednak w sumie istotna. Dzisiaj bowiem coraz śmielej mówi się, że pisarz nie do końca zdaje sobie sprawę z tego, co naprawdę wyraża jego tekst. Po napisaniu tekst przestaje do niego należeć. Każdy ma prawo go interpretować. Takie podejście jest zarazem szansą i… pułapką. Konieczna jest tu ostrożność, ale i odwaga.
  

  Spróbujemy pójść właśnie takim tropem, wędrując po wielobarwnym świecie opowiadań Mrożka. A przecież każde z nich jest samo w sobie mikro-światem. Jak w soczewce autor próbuje ukazać w nich złożoność i tajemniczość, kruchość i niespójność rzeczywistości, której doświadczają jego bohaterowie, w pewnym sensie nas reprezentujący. Jest tam wiele zadziwienia, ale też smutku i litości. Uczciwie i wnikliwie badając tę wielo-światową strukturę rzeczywistości nie sposób ominąć rozmaitych mielizn i raf. W ich opisie dotykamy granic ludzkiej kondycji – aż do otarcia się o bezsens i, no właśnie – o absurd. Z jednej strony była to naturalna forma demaskowania meandrów systemu totalitarnego. Z drugiej zaś – niezmiennie aktualne podejście do sytuacji człowieka w świecie. Taka koncentracja na problemach egzystencjalnych prowadzi do doświadczenia izolacji, utraty. Stąd bliżej do zrozumienia tajemnicy śmierci i nicości. Charakterystyczny bohater Mrożka jest zawieszony między takimi światami. Jest biedny, ograniczony, trudno mu objąć całą rzeczywistość. Staje wobec barier nie do przekroczenia. Jego życie zdaje się więc być w stanie ciągłego zawieszenia, a może nawet konfliktu. Jest to stałe bycie na marginesie, na krańcu światów.

  Odbiorca: :

  Nazwa Twojego znajomego ^* :

  Adres e-mail Twojego znajomego ^* :

  ^* Pola wymagane

  Wyślij   lub  Anuluj

Napisz recenzje

Rekolekcje z opowiadaniami Sławomira Mrożka

Wszelki dialog duchowości z kulturą jest tyleż problematyczny, co konieczny. Coraz trudniejsze problemy, z którymi borykamy się w życiu domagają się nieustannego odświeżania duchowych formuł, którymi próbujemy ogarnąć i zrozumieć otaczający nas świat. Nic dziwnego, że często odczuwając bezradność w tym zakresie, usilnie szukamy sojuszników – i to nawet tam, gdzie może najmniej byśmy się tego spodziewali. W takim kluczu chcemy spojrzeć na opowiadania Sławomir Mrożka. Kuszą rozmaitością struktur i związanych z tym możliwości. Zarazem nie brakuje im też dosadności, chropowatości – a nawet i brutalności. Każdy ma prawo je interpretować. Takie podejście jest zarazem szansą i …pułapką. Konieczna jest tu ostrożność – ale i odwaga.

Kiedy, kilka lat temu mając możność spotkać osobiście Sławomira Mrożka powiedziałem mu, że zaintrygowało mnie formalne i stylistyczne pokrewieństwo jego opowiadań z apoftegmatami Ojców Pustyni i wynikające stąd duchowe implikacje, nieco się zadumał i powiedział tylko jedno słowo: „Ciekawe”. Rzec można reakcja typowa dla raczej niewylewnego pisarza. Nie jest ona jednak w sumie istotna. Dzisiaj bowiem coraz śmielej mówi się, że pisarz nie do końca zdaje sobie sprawę z tego, co naprawdę wyraża jego tekst. Po napisaniu tekst przestaje do niego należeć. Każdy ma prawo go interpretować. Takie podejście jest zarazem szansą i… pułapką. Konieczna jest tu ostrożność, ale i odwaga.

Spróbujemy pójść właśnie takim tropem, wędrując po wielobarwnym świecie opowiadań Mrożka. A przecież każde z nich jest samo w sobie mikro-światem. Jak w soczewce autor próbuje ukazać w nich złożoność i tajemniczość, kruchość i niespójność rzeczywistości, której doświadczają jego bohaterowie, w pewnym sensie nas reprezentujący. Jest tam wiele zadziwienia, ale też smutku i litości. Uczciwie i wnikliwie badając tę wielo-światową strukturę rzeczywistości nie sposób ominąć rozmaitych mielizn i raf. W ich opisie dotykamy granic ludzkiej kondycji – aż do otarcia się o bezsens i, no właśnie – o absurd. Z jednej strony była to naturalna forma demaskowania meandrów systemu totalitarnego. Z drugiej zaś – niezmiennie aktualne podejście do sytuacji człowieka w świecie. Taka koncentracja na problemach egzystencjalnych prowadzi do doświadczenia izolacji, utraty. Stąd bliżej do zrozumienia tajemnicy śmierci i nicości. Charakterystyczny bohater Mrożka jest zawieszony między takimi światami. Jest biedny, ograniczony, trudno mu objąć całą rzeczywistość. Staje wobec barier nie do przekroczenia. Jego życie zdaje się więc być w stanie ciągłego zawieszenia, a może nawet konfliktu. Jest to stałe bycie na marginesie, na krańcu światów.

• Ocena:

Tytuł: ^* Komentarz: ^* Twoje imie: ^*

^* Wymagane pola

Wyślij   lub  Anuluj