Brelok obrotowy z herbem opactwa tynieckiego

• Wyślij do znajomego

  

  Brelok obrotowy z herbem opactwa tynieckiego

  Prezentujemy naszą nową linię produktów grawerowanych laserowo. Jesteśmy dumni również z tego powodu, że proces graweru odbywa się u nas, na miejscu.

  Jako że proces graweru przebiega w naszym wydawnictwie, termin realizacji może się przedłużyć do tygodnia.

  WAŻNE!!! Zdjęcie produktu jest poglądowe. Kolorystyka może się nieznacznie różnić.

  Benedyktyńskie opactwo śś. Apostołów Piotra i Pawła w Tyńcu zostało założone przez Kazimierza Odnowiciela w 1044 r. Benedyktyni odwołują się do osoby świętego Benedykta z Nursji, który w młodości postanowił zostać pustelnikiem. Po okresie życia w samotności został przełożonym wspólnoty mnichów w pobliżu swej pustelni. Oni jednak nie chcieli sprostać jego wymaganiom: postanowili go otruć, jednak kielich z zatrutym winem rozpadł się, gdy św. Benedykt uczynił nad nim gest błogosławieństwa. Święty odszedł więc z owego klasztoru, by założyć nowy, na szczycie Monte Cassino, gdzie opactwo, wielokrotnie rujnowane, stoi do dnia dzisiejszego.

  Z upływem czasu Reguła zaczęła zataczać coraz szersze kręgi: mnisi z istniejących już klasztorów przyjmowali tekst św. Benedykta jako swoje prawo, tak że wkrótce życie benedyktyńskie toczyło się już w wielu regionach Europy, w tym w Polsce. Obecnie w naszym kraju istnieją trzy samodzielne klasztory tego zakonu: opactwa w Tyńcu (skasowane w 1816 r., odnowione w 1939 r.) i w Lubiniu (skasowane w 1834 r., odnowione w 1923 r.) oraz powstały w 1987 r. klasztor w Biskupowie.

  Dziś różne zakony żyjące według Reguły mają swe klasztory za kołem podbiegunowym i w Nowej Zelandii; w krajach Dalekiego Wschodu i w tropikalnej Afryce. Dlatego świętego z Nursji nazywamy Patriarchą Mnichów: wszystkie te domy łączy benedyktyńska Reguła i szczególna stałość: mnisi, którzy wstępują do poszczególnych klasztorów, zwykle spędzają w nich całe życie.

  Napisana ok. 529 r. Reguła jest przeznaczona dla cenobitów, czyli dla mnichów, którzy prowadzą życie wspólne. Benedyktyni nie są pustelnikami – nie mieszkają w osobnych eremach, za to łączy ich codzienność: razem odmawiają Liturgię Godzin, razem spożywają posiłki w klasztornym refektarzu, spotykają się na kapitułach, by omówić sprawy wspólnoty, i na rekreacjach, by umacniać braterskie relacje; razem pracują i razem wywiązują się z obowiązków wobec swych braci. Święty Benedykt pragnął, by życie jego mnichów było ukierunkowane na wzajemne posłuszeństwo i miłość bliźniego, zgodnie z nakazem Pisma: Niech każdy z nas stara się o to, co dla bliźniego dogodne – dla jego dobra, dla zbudowania (Rz 15,2).

  Odbiorca: :

  Nazwa Twojego znajomego ^* :

  Adres e-mail Twojego znajomego ^* :

  ^* Pola wymagane

  Wyślij   lub  Anuluj