Imię Boże według Pisma Świętego

Własne imię Boga Jhwh objawione Mojżeszowi stosowane jest w jednym z dokumentów stanowiących już część pierwszej Księgi Pięcioksięgu (Tory) – Księgi Rodzaju. Oznacza: „Jestem, który jestem”. Dla ówczesnych ludzi oznaczało ono, że Bóg istnieje naprawdę, podczas gdy bóstwa pogańskie są tylko wytworami myśli i rąk ludzkich. Swoje istnienie potwierdza pełnym mocy działaniem. Często występuje w złożeniach, np. Jahwe, Bóg Zastępów (Sebaot – ta przydawka występuje też z formą Elohe), gdzie zastępy oznaczają albo wojska Izraela, Jego wybranego ludu, albo gwiazdy lub aniołów – byty duchowe pełniące przed Nim służbę.

Objawienie imienia Bożego Mojżeszowi jest świadectwem szczególnej bliskości Boga wobec Jego ludu. Księga Wyjścia przedstawia to wydarzenie w słowach:

Mojżesz zaś rzekł Bogu: «Oto pójdę do Izraelitów i powiem im: Bóg ojców naszych posłał mnie do was. Lecz gdy oni mnie zapytają, jakie jest Jego imię, cóż im mam odpowiedzieć?» Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: «JESTEM, KTÓRY JESTEM». I dodał: «Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was». Mówił dalej Bóg do Mojżesza: «Tak powiesz Izraelitom: PAN (JAHWE), Bóg ojców waszych, Bóg, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba posłał mnie do was. To jest imię moje na wieki i to jest moje zawołanie na najdalsze pokolenia» (Wj 3,13–15).

Drugi opis powołania Mojżesza podkreśla bliskość przejawiającą się w podaniu imienia w słowach:

Jam jest Pan (Jahwe). Ja ukazałem się Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi jako Bóg Wszechmogący (El Szaddaj), ale imienia mego Jahwe, nie objawiłem im (Wj 6,2–3).