Augustyn Jankowski OSB

Dwadzieścia dialogów Jezusa

• Wyślij do znajomego

  

  Dwadzieścia dialogów Jezusa

  Poznawać mamy Jezusa Chrystusa jak najbardziej osobiście. Na ostatnim słowie należy położyć nacisk, gdyż dzisiejszym „znakiem czasu” i zarazem wymogiem życia duchowego jest personalizm. Po linii tego trendu tutaj pójdziemy.

  Na wiele sposobów można poznawać Jezusa Chrystusa z kart Pisma Świętego, zwłaszcza z Nowego Testamentu, który odsłania niezgłębione bogactwo Chrystusa (Ef 3,8). Personalizm zaś podsuwa nam jako temat szczególnie wart rozważenia – spotkania Jezusa w Ewangeliach z poszczególnymi osobami.

  Spośród dialogów nowotestamentowych wybieramy dwadzieścia. Można by ich doliczyć się więcej, biorąc pod uwagę mowy polemiczne Czwartej Ewangelii. Ale wybrane tutaj są charakterystyczne i niepowtarzalne. Omówimy więc w kolejności przypuszczalnie chronologicznej spotkania Jezusa z różnymi ludźmi: uczniami, osobami bliskimi, ale też z duchowo zabłąkanymi. Trzeba dodać ostrożne słowo „przypuszczalnie”, ponieważ nie zawsze można ustalić z całą pewnością kolejność wydarzeń opisanych w Ewangeliach. Pójdziemy tu za takim następstwem faktów, jakie odtwarzają synopsy ewangeliczne. Oprócz uczniów, powołanych potem na Apostołów, weźmiemy pod uwagę także kilka bliskich Mu niewiast, poczynając od Jego Matki. Spośród innych kobiet szczególnie tutaj uwzględnimy te dwie, dla których właśnie dialogi z Jezusem stały się początkiem ich swoistego apostolstwa – Samarytankę i Marię Magdalenę, oraz „Kananejkę” jako pochwalony przez Pana przykład ufnej i pokornej modlitwy, która potrafi dopiąć celu.

  Odbiorca: :

  Nazwa Twojego znajomego ^* :

  Adres e-mail Twojego znajomego ^* :

  ^* Pola wymagane

  Wyślij   lub  Anuluj

Przypatrzymy się, jak poszczególni ludzie na tej drodze rozmaicie reagowali na Jezusa, przeważnie odkrywali powoli Jego tajemnicę i Jego wymagania. My też mamy Go na swój sposób ciągle odkrywać, mimo że od dziecka należąc do Niego już Go przecież jakoś znamy. Tu jednak nie wystarczy pewna ilość katechizmowych prawd o Nim. Więź nasza z Nim ma być egzystencjalna, widoczna w naszym życiu. Ciągle więc na nowo mamy zadawać Mu Pawłowe pytanie: Co mam czynić, Panie? (Dz 22,10).

Byli również tacy, którzy zamykali się na prawdę Jezusa, na naukę, na wymagania. Przyjrzymy się więc także jednej zmarnowanej szansie dialogu: Piłat będzie dla nas ostrzeżeniem.