Nowe życie chrześcijanina

Chrześcijaństwo jest rzeczywistością całkowi­­cie nową, nie jest tylko żydowską sektą, odmia­­ną judaizmu (por. Dz 24,5.14), ale całkowicie nową drogą (por. Dz 24,14), którą Bóg otwie­ra człowiekowi, wprowadza go na nią i prowadzi po niej własną, duchową mocą.

Nowe życie chrześcijan ukierunkowane jest na czasy ostateczne, które już się rozpoczęły z chwi­lą przyjścia Chrystusa na świat (por. Ga 4,4; Hbr 1,2), ale jeszcze nie osiągnęły swej pełni. Czas między pierwszym a drugim przyjściem Chrys­tusa może być bardzo długi. My mamy być zawsze gotowi na Jego przybycie, by móc przy­jąć Go do siebie:

Uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadej­dzie. Bo rzecz ma się podobnie jak z czło­­wiekiem, który udał się w podróż. Zostawił swój dom, powierzył swym sługom staranie o wszyst­ko, każdemu wyznaczył zajęcie, a odź­wier­nemu przy­ka­zał, żeby czuwał. Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie: z wie­czora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem. By niespodzianie przyszedłszy, nie zastał was śpią­cych. Lecz co wam mówię, do wszyst­kich mówię: Czuwajcie! (Mk 13,33–37 par.).

Św. Paweł bardzo mocno prze­ciw­stawia sobie dwa etapy dziejów ludzkości i zba­­wie­nia: Jeśli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minę­ło, oto áwszyst­koñ stało się nowe (2 Kor 5,17). Musimy sobie zdawać sprawę z tej radykalnej różnicy i nie pozostawać stale w kręgu dotychczasowych przy­zwyczajeń, lecz pozwolić się prowadzić Ducho­wi, który niesie ze sobą zupełnie nieoczekiwane sprawy.