Jan z Lodi

Żywot św. Piotra Damianiego

• Wyślij do znajomego

  

  Żywot św. Piotra Damianiego

  W niniejszym tomiku prezentowane jest tłumaczenie najważniejszego źródła do biografii świętego Piotra Damianiego, mianowicie zredagowanego w kilka lat po jego śmierci żywotu pióra Jana z Lodi (De gestis sancti Petri Damiani venerabilis Ostiensis episcopi, cardinalis et eremite). Piotr Damiani (1007–1072) był jednym z najwybitniejszych reformatorów Kościoła w XI stuleciu, autorem licznych traktatów, pism polemicznych, żywotów, kazań oraz poezji. W 1035 r. wstąpił do eremu w Fonte Avellana, osiem lat później został przeorem tego zgromadzenia i zaprowadził w nim zwyczaje zapoczątkowane przez św. Romualda. W 1067 r. zrezygnował z zaszczytów i urzędów kościelnych, wrócił do rodzimego klasztoru i odtąd służył dziełu reformy Kościoła swym piórem. Umarł w Faenzy w 1072 r., wracając z powierzonej mu przez papieża Aleksandra II misji do rodzinnej Rawenny. Autor żywotu był uczniem i współpracownikiem Piotra Damianiego; jako dwudziestolatek po raz pierwszy słuchał kazania swego mistrza w rodzinnym Lodi najpewniej w 1059 r.; prawdopodobnie już w roku następnym wstąpił do eremu w Fonte Avellana, w którym pozostawał przez czterdzieści lat, pełniąc m.in. funkcję przeora eremu Świętego Krzyża. Aż do śmierci Piotra był jego współpracownikiem, „sekretarzem”, towarzyszem licznych podróży, świadkiem jego działalności, obserwatorem praktyk ascetycznych, portrecistą duchowości i pobożności Avellanity. Żywot spisywany był najpewniej w latach 1076-1082. W 1104 r. Jan został wybrany biskupem Gubbio, umarł w roku następnym w opinii świętości. Ucznia i mistrza łączyły więzy czułości i przyjaźni duchowej / Krzysztof Skwierczyński

  Odbiorca: :

  Nazwa Twojego znajomego ^* :

  Adres e-mail Twojego znajomego ^* :

  ^* Pola wymagane

  Wyślij   lub  Anuluj

Ojcowie, sam jasno sobie zdaję sprawę, jak dalece przerasta moje siły i talent to przedziwne dzieło, które wasze świątobliwości raczyły nakazać mojej skromnej osobie. Lecz nie ośmielam się w niczym odmówić waszemu rozkazowi, chociaż tępota umysłu nakazywałaby unikać powierzania znakomitych dokonań tak wielkiego męża słabemu pióru, by podejmując rzecz ponad siły, nie pobudzało czytelnika, jak się może wydawać, raczej do mdłości niż do czytania. Pokładając jednak ufność w waszych świętych modlitwach i w pobożnych zasługach samego naszego pobożnego ojca, Piotra Damianiego, opisania dziejów którego oczekujecie od mojego posłuszeństwa, z oddaniem przystępuję do spełnienia waszych poleceń. Sam bowiem uznałem, że będzie rozważniej, gdy te dzieje opiszę doraźnie, jakim bądź prymitywnym stylem, dzięki czemu później, gdy zostaną one upiększone przez bieglejszych pisarzy, mogłyby z pożytkiem dotrzeć do wiadomości potomnych, niż gdy nie tknę ich wcale, zanadto broniąc się przed opinią nieporadnego; lepiej, by nie uleciały (nie bez mojej wielkiej winy) z powszechnej pamięci, pogrążone po krótkim czasie w pomroce zapomnienia. Skoro bowiem dla wszystkich jest jasne, że nikt świadom dziejów znakomitych mężów nie może ich bez plamy winy gnuśnie okrywać milczeniem, byłbym winien niemałego występku, gdybym ja, który trwałem przy tak wielkim ojcu niemal w ostatnich jego dniach jako nieodłączny towarzysz, wolał pominąć jego zdumiewające dzieje milczeniem, niż je rozpowszechnić. Tak więc części tego, co zamierzam opowiedzieć, dowiedziałem się, jak pamiętam, z własnych jego ust, a części od jednego z jego uczniów, który przede mną cieszył się bardziej poufałym przebywaniem z nim; niektóre zaś rzeczy, takie mianowicie, które poprzedzały jego wstąpienie do klasztoru, usłyszałem od pewnego jego krewnego, męża poważnego i uczciwego, resztę zaś sam zaobserwowałem, będąc przy tym obecny. Lecz niech już słowa naszej mowy zwrócą się ku początkowi jego historii.