Piotr Urbański

David musicus i inne studia z pogranicza tradycji antycznej i historii opery

• Wyślij do znajomego

  

  David musicus i inne studia z pogranicza tradycji antycznej i historii opery

  Zawarte w książce analizy i interpretacje wychodzą z kilku podstawowych założeń:

  – Nowoczesne rozumienie opery polega na odejściu od traktowania jej w perspektywie redukcjonistycznej, wyłącznie jako formy muzycznej, wobec której zarówno słowo, jak i inscenizacja mają charakter drugorzędny.

  – Libretta operowe, zwłaszcza te powstałe od początku gatunku do progu romantyzmu oraz dwudziestowieczne, są wdzięcznym obiektem badań dla filologa-latynisty oraz badacza tradycji antycznej.

  – Badanie inscenizacji oraz ich serii wydaje się niezbędnym warunkiem hermeneutycznej lektury dzieła operowego. Problematyka ta jest ściśle związana ze współczesnym rozwojem reżyserii operowej, a zwłaszcza z inspiracjami, jakie płyną z niemieckiego tzw. teatru reżyserskiego.

  W studiach i szkicach zebranych w książce „David musicus” i inne studia z pogranicza tradycji klasycznej i historii opery obecne jest podwójne, filologiczne i teatrologiczne, podejście autora. Trzy szkice dotyczą dzieł łacińskojęzycznych, będących w historii opery dużą rzadkością – są więc owocem pracy stricte filologicznej. Pierwszy z nich to analiza pierwszego libretta łacińskojęzycznego, tytułowego dzieła David musicus autorstwa Alessandra Donatiego (muzyka się nie zachowała) i edycja tekstu z rękopisu. Drugi to uwagi o Apollo et Hiacynthus – dramacie „szkolnym” Rufinusa Widla z muzyką Wolf­ganga Amadeusza Mozarta. Ostatnim zaś jest poprzedzony wprowadzeniem przekład opery-oratorium Oedipus Rex Igora Strawińskiego. Perspektywa latynistyczna wyraźna jest także m.in. w rozdziale o Rienzim Richarda Wagnera, przywołującym korespondencję między Petrarką a rzymskim trybunem.

  Perspektywa filologiczno-teatrologiczna towarzyszy studiom: Seneka i Lukan w „L’Incoronazione di Poppea” Claudia Monteverdiego, Jak uwieść nimfę w operze? „La Calisto” Faustiniego i Cavallego, Między językami i stylami. „Il pastor fido” Georga Friedricha Händla, Historia w inscenizacjach „La clemenza di Tito” Wolfganga Amadeusza Mozarta. Od rekonstrukcji do destrukcji, a także poświęconym Billy’emu Buddowi i The Rape of Lucretia Benjamina Brittena.
  

  Odbiorca: :

  Nazwa Twojego znajomego ^* :

  Adres e-mail Twojego znajomego ^* :

  ^* Pola wymagane

  Wyślij   lub  Anuluj

Napisz recenzje

David musicus i inne studia z pogranicza tradycji antycznej i historii opery

Zawarte w książce analizy i interpretacje wychodzą z kilku podstawowych założeń:

– Nowoczesne rozumienie opery polega na odejściu od traktowania jej w perspektywie redukcjonistycznej, wyłącznie jako formy muzycznej, wobec której zarówno słowo, jak i inscenizacja mają charakter drugorzędny.

– Libretta operowe, zwłaszcza te powstałe od początku gatunku do progu romantyzmu oraz dwudziestowieczne, są wdzięcznym obiektem badań dla filologa-latynisty oraz badacza tradycji antycznej.

– Badanie inscenizacji oraz ich serii wydaje się niezbędnym warunkiem hermeneutycznej lektury dzieła operowego. Problematyka ta jest ściśle związana ze współczesnym rozwojem reżyserii operowej, a zwłaszcza z inspiracjami, jakie płyną z niemieckiego tzw. teatru reżyserskiego.

W studiach i szkicach zebranych w książce „David musicus” i inne studia z pogranicza tradycji klasycznej i historii opery obecne jest podwójne, filologiczne i teatrologiczne, podejście autora. Trzy szkice dotyczą dzieł łacińskojęzycznych, będących w historii opery dużą rzadkością – są więc owocem pracy stricte filologicznej. Pierwszy z nich to analiza pierwszego libretta łacińskojęzycznego, tytułowego dzieła David musicus autorstwa Alessandra Donatiego (muzyka się nie zachowała) i edycja tekstu z rękopisu. Drugi to uwagi o Apollo et Hiacynthus – dramacie „szkolnym” Rufinusa Widla z muzyką Wolf­ganga Amadeusza Mozarta. Ostatnim zaś jest poprzedzony wprowadzeniem przekład opery-oratorium Oedipus Rex Igora Strawińskiego. Perspektywa latynistyczna wyraźna jest także m.in. w rozdziale o Rienzim Richarda Wagnera, przywołującym korespondencję między Petrarką a rzymskim trybunem.

Perspektywa filologiczno-teatrologiczna towarzyszy studiom: Seneka i Lukan w „L’Incoronazione di Poppea” Claudia Monteverdiego, Jak uwieść nimfę w operze? „La Calisto” Faustiniego i Cavallego, Między językami i stylami. „Il pastor fido” Georga Friedricha Händla, Historia w inscenizacjach „La clemenza di Tito” Wolfganga Amadeusza Mozarta. Od rekonstrukcji do destrukcji, a także poświęconym Billy’emu Buddowi i The Rape of Lucretia Benjamina Brittena.

• Ocena:

Tytuł: ^* Komentarz: ^* Twoje imie: ^*

^* Wymagane pola

Wyślij   lub  Anuluj