E-book - Komentarz do 1 Listu św. Jana

Nie ma chyba drugiego tekstu, który by jaśniej, prościej i z większą mocą wykazał, że głoszenie chrześcijańskie nie jest nauczaniem światopoglądu ani wprowadzaniem w system religijny, ale po prostu świadczeniem o tym jednym: że Bóg się otworzył dla człowieka, że otworzył przed nim swoje własne życie wewnętrzne, że wprowadził go do intymności swojej. A ponieważ otwieranie przed kimś tajników własnego wewnętrznego życia jest równoznaczne z wejściem w zażyłą przyjaźń, trzeba powiedzieć, że chrześcijaństwo jest świadczeniem o zaistnieniu takiej przyjaźni, która jednocześnie, ze strony Boga Ojca, ma charakter ojcostwa i jest relacją braterstwa z Synem.

Plan Boży, jaki się w tych słowach objawia, to powołanie człowieka do udziału w życiu Bożym, dzięki czemu jedynym sensem życia ludzkiego staje się wspólnota życia z Bogiem. W tym jest i cel życia, i jego treść, i zadanie, a jednocześnie źródło wszelkiego światła, wszelkich sił i wszelkich rozwiązań. To, czy człowiek z Bogiem żyje w jedności, czy nie, będzie to odtąd jedynym naprawdę istotnym zagadnieniem. Z tej łączności z Trójcą wypływa w sposób konieczny κοινωνία (gr. wspólnota, wzajemna więź) z ludźmi. Życie Boże jest formą wiążącą i kształtującą społeczność ludzką na jej najgłębszym poziomie, formą bez formy, mocą nienazwaną, ale też jedyną, która zdolna jest ludzką społeczność od wewnątrz stworzyć i napełnić ją radością płynącą z jedności.

Prolog swój Jan kończy słowami: Piszemy to w tym celu, aby nasza radość była pełna. W tekście Wulgaty jest inaczej: Piszemy wam to, abyście się radowali i aby radość wasza była pełna. Z natury rzeczy wydaje się, że dobra nowina ma na celu rozradowanie tego, do kogo jest adresowana. Jednak tekst grecki mówi inaczej: Piszemy to w tym celu, aby radość nasza była pełna. Otrzymaliśmy objawienie Życia, a jednak, aby radość nasza była pełna, potrzebujemy ją dzielić z wami. Słowo dzielić właściwie jest tu nieodpowiednie, bo ta nowina to jest niepodzielna pełnia życia. Aby osiągnąć pełnię szczęścia, musimy ją wam przekazać, musimy ją współposiadać z wami i dzięki temu posiadać was w tej samej jedności życia. Potrzebujemy was do pełni naszej radości.

A więc chrześcijaństwo to udział w pełni Życia, radość z pełni Życia, radość z przekazywania pełni Życia i radość ze wspólnoty wszystkich w przekazywanym Życiu. Słowem, radość bardzo wielka, a nawet doskonała, bo innego przedmiotu radości nie ma nawet niebo, choć ten Przedmiot jest w nim w pełni.

Normą w życiu chrześcijańskim jest więc czynienie wszystkiego dla radości, tej prawdziwej, aby była pełna.