Benedyktyni tynieccy

Benedyktyńscy święci

• Wyślij do znajomego

  

  Benedyktyńscy święci

  Ruch monastyczny, który narodził się w IV w. w Egipcie, bardzo szybko rozprzestrzenił się na inne obszary ówczesnego świata. Wyrażał się w różnorodnych formach: byli zatem pustelnicy żyjący samotnie na pustyni, w skalnych grotach czy w lasach, wędrowni kaznodzieje i misjonarze, wreszcie mnisi żyjący we wspólnotach, według wskazówek duchowego mistrza, lub z czasem spisanej reguły. Wszystkich ich na-tomiast łączyło szczere pragnienie dążenia ku Bogu, realizowania w życiu codziennym wskazań Ewangelii. Słowa Chrystusa zapisane w Ewangelii, które pociągnęły do pójścia na pustynię w 2. poł. III w. młodego Antoniego: „Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj wszystko co masz, potem przyjdź i chodź za mną”, tak samo oddziaływały w kolejnych stuleciach, skłaniając wielu do porzucenia dotychczasowego sposobu życia. Nie znamy ich wszystkich z imienia, niektórych upamiętnia tylko samo imię, o innych napisano poematy czy żywoty. Wielu Kościół oficjalnie ogłosił jako świętych, wskazując ich jako wzór albo przykład do naśladowania, lecz także jako orędowników dla tych, co pośród codzienności szczerze szukają Boga, aby wstawiali się za nimi przed Tronem Najwyższego.

  Historia monastycyzmu to nie tylko fakty i wydarzenia, monumentalne budowle, pożółkłe dokumenty czy cudownie iluminowane rękopisy. Warto przypomnieć myśl współczesnego mnicha-badacza: „Człowiek często bywa pogrzebany pod stertą archeologicznych szczegółów. A jednak, w gmachach, które badają historycy, pomiędzy datami, które ustalają, aby pisać i czytać teksty, które wydają, byli zwyczajni ludzie, ludzie jak my, ludzie, którzy żyli, myśleli, modlili się, osiągali niebo. To jest właśnie prawdziwe środowisko monastyczne, o nim świadczą fakty, obrzędy, instytucje. Właśnie tej zbiorowości rzeczywistych mnichów warto przywrócić życie”.

  Taka właśnie myśl przyświeca książeczce, którą Czytelnik otrzymuje. Z bogatego skarbca benedyktyńskiej tradycji – a wyliczono ponad 5000 świętych mnichów, czyli tych oficjalnie kanonizowanych – wybrano tylko garść przykładów. Prezentujemy zatem sylwetki zarówno tych najdawniejszych, jak też i współczesnych mnichów, żyjących w bardzo różnych środowiskach i czasach i podejmujących przeróżne zadania.

  Niech przypominają oni, że oprócz tych oficjalnie kanonizowanych „byli zwyczajni ludzie, ludzie jak my, ludzie, którzy żyli, myśleli, modlili się, osiągali niebo”.

  Odbiorca: :

  Nazwa Twojego znajomego ^* :

  Adres e-mail Twojego znajomego ^* :

  ^* Pola wymagane

  Wyślij   lub  Anuluj

Napisz recenzje

Benedyktyńscy święci

Ruch monastyczny, który narodził się w IV w. w Egipcie, bardzo szybko rozprzestrzenił się na inne obszary ówczesnego świata. Wyrażał się w różnorodnych formach: byli zatem pustelnicy żyjący samotnie na pustyni, w skalnych grotach czy w lasach, wędrowni kaznodzieje i misjonarze, wreszcie mnisi żyjący we wspólnotach, według wskazówek duchowego mistrza, lub z czasem spisanej reguły. Wszystkich ich na-tomiast łączyło szczere pragnienie dążenia ku Bogu, realizowania w życiu codziennym wskazań Ewangelii. Słowa Chrystusa zapisane w Ewangelii, które pociągnęły do pójścia na pustynię w 2. poł. III w. młodego Antoniego: „Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj wszystko co masz, potem przyjdź i chodź za mną”, tak samo oddziaływały w kolejnych stuleciach, skłaniając wielu do porzucenia dotychczasowego sposobu życia. Nie znamy ich wszystkich z imienia, niektórych upamiętnia tylko samo imię, o innych napisano poematy czy żywoty. Wielu Kościół oficjalnie ogłosił jako świętych, wskazując ich jako wzór albo przykład do naśladowania, lecz także jako orędowników dla tych, co pośród codzienności szczerze szukają Boga, aby wstawiali się za nimi przed Tronem Najwyższego.

Historia monastycyzmu to nie tylko fakty i wydarzenia, monumentalne budowle, pożółkłe dokumenty czy cudownie iluminowane rękopisy. Warto przypomnieć myśl współczesnego mnicha-badacza: „Człowiek często bywa pogrzebany pod stertą archeologicznych szczegółów. A jednak, w gmachach, które badają historycy, pomiędzy datami, które ustalają, aby pisać i czytać teksty, które wydają, byli zwyczajni ludzie, ludzie jak my, ludzie, którzy żyli, myśleli, modlili się, osiągali niebo. To jest właśnie prawdziwe środowisko monastyczne, o nim świadczą fakty, obrzędy, instytucje. Właśnie tej zbiorowości rzeczywistych mnichów warto przywrócić życie”.

Taka właśnie myśl przyświeca książeczce, którą Czytelnik otrzymuje. Z bogatego skarbca benedyktyńskiej tradycji – a wyliczono ponad 5000 świętych mnichów, czyli tych oficjalnie kanonizowanych – wybrano tylko garść przykładów. Prezentujemy zatem sylwetki zarówno tych najdawniejszych, jak też i współczesnych mnichów, żyjących w bardzo różnych środowiskach i czasach i podejmujących przeróżne zadania.

Niech przypominają oni, że oprócz tych oficjalnie kanonizowanych „byli zwyczajni ludzie, ludzie jak my, ludzie, którzy żyli, myśleli, modlili się, osiągali niebo”.

• Ocena:

Tytuł: ^* Komentarz: ^* Twoje imie: ^*

^* Wymagane pola

Wyślij   lub  Anuluj