Marcin Rutecki

Przyjaciel, moją drogą do Boga

• Wyślij do znajomego

  

  Przyjaciel, moją drogą do Boga

  O przyjaźni napisano wiele, relacja ta stanowiła od zawsze przedmiot zainteresowania poetów, artystów, pisarzy i filozofów. Już od starożytności przyjaźń łącząca dwie osoby, budowana przez wiele  lat, stanowiła wartość nie do przecenienia. Wszędzie i w każdym czasie można spotkać ludzi, których łączy ten specyficzny rodzaj miłości i życzliwości. To relacja wykraczająca ponad przeciętność i zwykle nie mająca oparcia w więzach krwi, z zasady zakłada jakąś formę współdzielenia życia oraz współuczestnictwa w dobru. Jednocześnie jest dobrowolna, partnerska, osobista a przez to intymna.

  W niniejszej pracy autor skupi się na opisie przyjaźni dokonanym przez średniowiecznego mnicha Elreda (Aelreda) z Rievaulx. Chodzi nie tyle o przedstawienie osoby tego mało znanego myśliciela, co przede wszystkim jego nowatorskich filozoficznych poglądów na wspomnianą relację, będącą drogą człowieka do Boga. Ten angielski cysters pozostawił nam nie tylko definicję, wyszczególnił warunki czy typy przyjaźni, ale pokazał  też, jak tę relację zbudować i utrzymać. Jedno z jego najbardziej popularnych obecnie dzieł nosi znamienny tytuł Przyjaźń duchowa i to ono będzie stanowić główny przedmiot analizy w niniejszej pracy. Jednakże traktat ten nie był i nie jest zawieszony w próżni.

  Już starożytny filozof Arystoteles ze Stagiry w Etyce Nikomachejskiej opiewał zdolność do przyjaźni jako jedną z ważniejszych dyspozycji moralnych człowieka. Potem stała się ona przedmiotem zainteresowania innego myśliciela – Marka Tulliusza Cycerona, który odnosząc się do poglądów stoickich i epikurejskich, stworzył w Leliuszu o przyjaźni kompleksowy fundament koncepcji przyjaźni mającej odniesienie do sfery boskiej. Po nim św. Augustyn, Doktor Kościoła i człowiek, który głęboko przeżył śmierć przyjaciela, w Wyznaniach buduje własną teorię przyjaźni chrześcijańskiej, którą odróżnia od uczucia miłości i opiera na Bogu. Poglądy wymienionych autorów zostaną szerzej omówione w pierwszym rozdziale. Kolejny ma na celu krótkie przedstawienie osoby Elreda z Rievaulx oraz wstępne objaśnienie kluczowych pojęć jego koncepcji i zaproponowanej w jej ramach klasyfikacji typów (rodzajów) przyjaźni. Ostatni rozdział natomias, zostanie poświęcony genezie, granicom, korzyściom i etapom przyjaźni.

  Odbiorca: :

  Nazwa Twojego znajomego ^* :

  Adres e-mail Twojego znajomego ^* :

  ^* Pola wymagane

  Wyślij   lub  Anuluj

Napisz recenzje

Przyjaciel, moją drogą do Boga

O przyjaźni napisano wiele, relacja ta stanowiła od zawsze przedmiot zainteresowania poetów, artystów, pisarzy i filozofów. Już od starożytności przyjaźń łącząca dwie osoby, budowana przez wiele  lat, stanowiła wartość nie do przecenienia. Wszędzie i w każdym czasie można spotkać ludzi, których łączy ten specyficzny rodzaj miłości i życzliwości. To relacja wykraczająca ponad przeciętność i zwykle nie mająca oparcia w więzach krwi, z zasady zakłada jakąś formę współdzielenia życia oraz współuczestnictwa w dobru. Jednocześnie jest dobrowolna, partnerska, osobista a przez to intymna.

W niniejszej pracy autor skupi się na opisie przyjaźni dokonanym przez średniowiecznego mnicha Elreda (Aelreda) z Rievaulx. Chodzi nie tyle o przedstawienie osoby tego mało znanego myśliciela, co przede wszystkim jego nowatorskich filozoficznych poglądów na wspomnianą relację, będącą drogą człowieka do Boga. Ten angielski cysters pozostawił nam nie tylko definicję, wyszczególnił warunki czy typy przyjaźni, ale pokazał  też, jak tę relację zbudować i utrzymać. Jedno z jego najbardziej popularnych obecnie dzieł nosi znamienny tytuł Przyjaźń duchowa i to ono będzie stanowić główny przedmiot analizy w niniejszej pracy. Jednakże traktat ten nie był i nie jest zawieszony w próżni.

Już starożytny filozof Arystoteles ze Stagiry w Etyce Nikomachejskiej opiewał zdolność do przyjaźni jako jedną z ważniejszych dyspozycji moralnych człowieka. Potem stała się ona przedmiotem zainteresowania innego myśliciela – Marka Tulliusza Cycerona, który odnosząc się do poglądów stoickich i epikurejskich, stworzył w Leliuszu o przyjaźni kompleksowy fundament koncepcji przyjaźni mającej odniesienie do sfery boskiej. Po nim św. Augustyn, Doktor Kościoła i człowiek, który głęboko przeżył śmierć przyjaciela, w Wyznaniach buduje własną teorię przyjaźni chrześcijańskiej, którą odróżnia od uczucia miłości i opiera na Bogu. Poglądy wymienionych autorów zostaną szerzej omówione w pierwszym rozdziale. Kolejny ma na celu krótkie przedstawienie osoby Elreda z Rievaulx oraz wstępne objaśnienie kluczowych pojęć jego koncepcji i zaproponowanej w jej ramach klasyfikacji typów (rodzajów) przyjaźni. Ostatni rozdział natomias, zostanie poświęcony genezie, granicom, korzyściom i etapom przyjaźni.

• Ocena:

Tytuł: ^* Komentarz: ^* Twoje imie: ^*

^* Wymagane pola

Wyślij   lub  Anuluj