Włodzimierz Zatorski OSB

Droga w zawierzeniu

• Wyślij do znajomego

  

  Droga w zawierzeniu

  „Droga w zawierzeniu” jest już trzecim tomem złożonym z szeregu moich artykułów, jakie powstawały w różnych okolicznościach i w odpowiedzi na rozmaite potrzeby. Podobnie jak poprzednie tomy: „Droga człowieka” oraz „Droga duchowa” nie stanowi ona jednolitego tekstu posiadającego określony temat i konsekwentny wywód. W tym zbiorze dzielę się swoimi przemyśleniami z ostatnich lat. Każdy rozdział jest odrębnym tekstem i nie ma pomiędzy poszczególnymi rozdziałami ścisłego powiązania. Stąd wynikają także liczne powtórzenia pewnych myśli, odesłań do tekstów biblijnych, cytatów z Reguły św. Benedykta czy innych publikacji. Powtarzają się także pewne myśli, jednak umieszczone w tekście o określonym temacie służą one do naświetlenia różnych problemów. Dlatego też nie usuwałem tych powtórzeń i odniesień. W ciągu myślenia stanowią one przesłanki i racje dla wyciągania właściwych wniosków w zależności od samego zagadnienia. Poszczególne artykuły starałem się ułożyć według podobieństwa tematów oraz ich powiązania.

  Oddając ten tom w ręce czytelników, mam nadzieję, że moje refleksje przyczynią się do wzbogacenia osobistych refleksji na przedstawione tematy (Włodzimierz Zatorski OSB)

  Odbiorca: :

  Nazwa Twojego znajomego ^* :

  Adres e-mail Twojego znajomego ^* :

  ^* Pola wymagane

  Wyślij   lub  Anuluj

Żeby wyjść z matni grzechu, pojawia się potrzeba wyjścia na pustynię. Pustynia jest miejscem, gdzie stajemy sami wobec Boga ogołoceni z wielości relacji z innymi ludźmi. Pustynię rozumiano jako miejsce, gdzie stoimy wpierw i przede wszystkim przed Bogiem. Kiedy zamykamy się w relacjach tylko międzyludzkich, to właściwie nie ma możliwości wyjścia z tajemnicy nieprawości, bo w tych relacjach nieustannie odbywa się rozgrywka, porównywanie, walka o znaczenie, władzę itd. Nieustannie gramy o coś z innymi. Odnosi się to także do najbardziej intymnych więzi małżeńskich. Nieustannie jesteśmy w grze i nie jesteśmy w stanie z tego wyjść. Wspomniane wyżej namiętności, jakie rządzą na świecie: pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha tego życia (1 J 2,16), są ogromną siłą, której sami nie potrafimy się przeciwstawić. Wychodzimy z nich ostatecznie w momencie śmierci, bo wówczas wszelkie relacje z ludźmi w wymiarze ziemskim tracą jakiekolwiek znaczenie. Jednak to będzie wyjście ostateczne. Jeżeli w życiu nie staniemy w sytuacji, gdy nagle przerywa się gra namiętności, to znaczy gra między ludźmi, żebyśmy dotknęli misterium samego Boga, to możemy nieustannie trwać w tej grze aż do śmierci.