Grzegorz z Sambora

Żywot św. Stanisława Kostki, Polaka

• Wyślij do znajomego

  

  Żywot św. Stanisława Kostki, Polaka

  Zaledwie dwa lata po śmierci Stanisława Kostki w zakonie jezuitów przy rzymskim kościele św. Andrzeja na Kwirynale (15 VIII 1568 r.) ukazał się w Krakowie nakładem drukarni Stanisława Scharffenbergera niewielki poemat hagiograficzny Żywot świętego Stanisława Kostki, Polaka (Divi Stanislai Costuli Poloni vita), którego autorem był Grzegorz Wigilancjusz z Sambora (Gregorius Vigilantius Samboritanus, ok. 1523 – 26 II 1573 r.), wykładowca na Wydziale Teologicznym Akademii Krakowskiej, dziekan kolegiaty św. Anny i poeta chętnie utrwalający swym piórem osobiste doświadczenia oraz przemyślenia. W tym utworze opowiedział on dystychami elegijnymi historię życia świątobliwego młodzieńca, tworząc plastyczny retorycznie obraz jego głębokiej pobożności. Jako współczesny poecie święty Stanisław Kostka mógł stanowić przykład wyrzeczenia się świata i całkowitego poświęcenia Bogu, zachęcający każdego do odrodzenia w duchu ewangelicznej prostoty i pokory. Ucieleśniał poza tym uniwersalne pragnienie szeroko rozumianej świętości (doskonałości) życia, możliwej do osiągnięcia już tutaj na ziemi.

  Poetycki żywot Kostki poświęcił Samborczyk Stanisławowi Słomowskiemu, arcybiskupowi lwowskiemu (1565–1575). Adresowana do niego elegia dedykacyjna zawiera relację z podróży przyjaciół Grzegorza na Ruś, która odbyła się wiosną roku 1570. Otwiera ją opis wiosennego odrodzenia budzącej się do życia przyrody. Poeta odczuwa nagły przypływ natchnienia poetyckiego, gdyż Gracje wytrącają Muzy z zimowej ospałości. Przybycie do Krakowa trzech bliskich przyjaciół Samborczyka: Benedykta Herbesta, Andrzeja Bargiela i Jana Leopolity Młodszego, wybierających się wspólnie w ich rodzinne strony (Przemyśl – Nowe Miasto – Sambor – Lwów), dopełnia udzielającego się wszystkim ożywienia. Oto osiem lat upłynęło już od ostatniej wyprawy Grzegorza na Ruś (wiosną 1562 roku), o której opowiedział szczegółowo w autobiograficznej elegii Rozmyślanie drugie, czyli Rodzice (Theoresis secunda, seu Parentes, Kraków 1569), dedykowanej biskupowi przemyskiemu Walentemu Herburtowi. Narracja staje się żywa i dynamiczna; kolejne obrazy płynnie się zmieniają, układając w sekwencję zdarzeń: wyładowane wozy przyjaciół zjeżdżających z Wielkopolski do Krakowa, pośpiech towarzyszący wyjazdowi z miasta, przeprawa przez drewniany most na Wiśle prowadzący w kierunku Kazimierza.

  Odbiorca: :

  Nazwa Twojego znajomego ^* :

  Adres e-mail Twojego znajomego ^* :

  ^* Pola wymagane

  Wyślij   lub  Anuluj

Napisz recenzje

Żywot św. Stanisława Kostki, Polaka

Zaledwie dwa lata po śmierci Stanisława Kostki w zakonie jezuitów przy rzymskim kościele św. Andrzeja na Kwirynale (15 VIII 1568 r.) ukazał się w Krakowie nakładem drukarni Stanisława Scharffenbergera niewielki poemat hagiograficzny Żywot świętego Stanisława Kostki, Polaka (Divi Stanislai Costuli Poloni vita), którego autorem był Grzegorz Wigilancjusz z Sambora (Gregorius Vigilantius Samboritanus, ok. 1523 – 26 II 1573 r.), wykładowca na Wydziale Teologicznym Akademii Krakowskiej, dziekan kolegiaty św. Anny i poeta chętnie utrwalający swym piórem osobiste doświadczenia oraz przemyślenia. W tym utworze opowiedział on dystychami elegijnymi historię życia świątobliwego młodzieńca, tworząc plastyczny retorycznie obraz jego głębokiej pobożności. Jako współczesny poecie święty Stanisław Kostka mógł stanowić przykład wyrzeczenia się świata i całkowitego poświęcenia Bogu, zachęcający każdego do odrodzenia w duchu ewangelicznej prostoty i pokory. Ucieleśniał poza tym uniwersalne pragnienie szeroko rozumianej świętości (doskonałości) życia, możliwej do osiągnięcia już tutaj na ziemi.

Poetycki żywot Kostki poświęcił Samborczyk Stanisławowi Słomowskiemu, arcybiskupowi lwowskiemu (1565–1575). Adresowana do niego elegia dedykacyjna zawiera relację z podróży przyjaciół Grzegorza na Ruś, która odbyła się wiosną roku 1570. Otwiera ją opis wiosennego odrodzenia budzącej się do życia przyrody. Poeta odczuwa nagły przypływ natchnienia poetyckiego, gdyż Gracje wytrącają Muzy z zimowej ospałości. Przybycie do Krakowa trzech bliskich przyjaciół Samborczyka: Benedykta Herbesta, Andrzeja Bargiela i Jana Leopolity Młodszego, wybierających się wspólnie w ich rodzinne strony (Przemyśl – Nowe Miasto – Sambor – Lwów), dopełnia udzielającego się wszystkim ożywienia. Oto osiem lat upłynęło już od ostatniej wyprawy Grzegorza na Ruś (wiosną 1562 roku), o której opowiedział szczegółowo w autobiograficznej elegii Rozmyślanie drugie, czyli Rodzice (Theoresis secunda, seu Parentes, Kraków 1569), dedykowanej biskupowi przemyskiemu Walentemu Herburtowi. Narracja staje się żywa i dynamiczna; kolejne obrazy płynnie się zmieniają, układając w sekwencję zdarzeń: wyładowane wozy przyjaciół zjeżdżających z Wielkopolski do Krakowa, pośpiech towarzyszący wyjazdowi z miasta, przeprawa przez drewniany most na Wiśle prowadzący w kierunku Kazimierza.

• Ocena:

Tytuł: ^* Komentarz: ^* Twoje imie: ^*

^* Wymagane pola

Wyślij   lub  Anuluj